کد مطلب:36672 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:104

در جهان امروز فزون طلبی و بهره برداری بیشتر از طبیعت به عنوان یك اصل و یك ارزش ترویج می شود، در حالی كه در نظام این عالم ما مجاز به مصرف بیش از اندازه ی نعمتها نیستیم. ما فقط اجازه داریم در حد كفاف از آنها بهره برداری كنیم. البته برداشت بیشتر از نظر دین منع نشده است ولی منع نكردن با توصیه و ترغیب كردن فرق دارد. آنچه ما امروز می بینیم تشویق و ترغیب اكید است و حتی ملاك فضیلت و برتری همین مصرف انبوه شده است. گویا این جهان خلق شده تا آدمی هر چه بیشتر آن را بمكد و تفاله كند. اعتقاد به این اصل، فلسفه روزگار ما شده است. اما فلسفه اولیای خدا این چنین نبود. انسان نباید فراموش كند كه بهره بردن بیشتر، محاسبه و مواخذه ی بیشتر هم در پی خواهد داشت. البته ما در دنیایی گرفتاریم و در مسابقه ای وارد شده ایم كه طرف مقابل ما به این بینش اعتقاد ندارد. آنها با شدت و حدت در راه مكیدن طبیعت جلو می روند. بنابراین برای كسانی كه فلسفه آنها را قبول ندارند دو راه بیشتر باقی نمی ماند: یكی مهار كردن رقیب و گرفتن شتاب این مسابقه و دومی فلسفه حیات و حد بهره برداری از طبیعت را برای خود روشن كردن.